.
“Mijn herinneringen zijn gereduceerd tot onbruikbare training data”
Het is een angstaanjagende gedachte dat onze meest dierbare herinneringen, die ons maken tot wie we zijn, gereduceerd kunnen worden tot onbruikbare training data. Het recente persbericht van Wired over het verhaal van een vrouw genaamd Jen, die haar herinneringen heeft opgeslagen in een digitaal systeem, roept de vraag op hoeveel controle we nog hebben over onze eigen herinneringen.
Jen’s ervaring begon toen ze haar leven wilde documenteren door middel van foto’s, video’s en notities. Ze was ervan overtuigd dat ze op deze manier haar herinneringen kon bewaren en later opnieuw kon beleven. Maar toen de software die ze gebruikte werd overgekocht door een groot technologiebedrijf, veranderde haar perspectief. Haar herinneringen werden niet meer gezien als persoonlijke momenten, maar als waardevolle data die gebruikt kon worden voor training van algoritmes.
Het is een bekend fenomeen dat technologiebedrijven data verzamelen en gebruiken voor verschillende doeleinden. Maar het gebruiken van persoonlijke herinneringen als training data is een nieuwe ontwikkeling die ethische vragen oproept. Want wie heeft er eigenlijk profijt van deze data en wie heeft er controle over?
In de IT wereld wordt er vaak gesproken over het belang van data en hoe data ons kan helpen om betere beslissingen te nemen en producten te verbeteren. Maar het verhaal van Jen laat zien dat er ook een keerzijde is aan deze ontwikkeling. Onze eigen herinneringen worden gereduceerd tot cijfers en codes, zonder dat we hier zelf invloed op hebben.
Bovendien is er ook een risico dat deze data in verkeerde handen valt en voor andere doeleinden wordt gebruikt, zoals het manipuleren van ons gedrag of het creëren van gepersonaliseerde advertenties. Het is dan ook belangrijk dat er regelgeving komt die de privacy van persoonlijke herinneringen beschermt en ervoor zorgt dat deze niet gebruikt kunnen worden voor commerciële doeleinden zonder toestemming van de eigenaar.
Het verhaal van Jen biedt een interessante discussie over de toekomst van onze herinneringen in een steeds meer gedigitaliseerde wereld. Is het ethisch verantwoord om onze persoonlijke herinneringen te gebruiken voor training van algoritmes? En wat voor impact heeft dit op onze privacy en controle over onze eigen gedachten?
Het is belangrijk dat we kritisch blijven over de manier waarop onze data wordt gebruikt en dat we ons bewust worden van de gevolgen hiervan. Want onze herinneringen zijn niet zomaar data, ze zijn een deel van wie we zijn en moeten gerespecteerd worden als zodanig. Laten we hopen dat er regels en richtlijnen komen die ervoor zorgen dat onze herinneringen niet gereduceerd worden tot onbruikbare training data. Want sommige dingen zijn simpelweg te kostbaar om te verliezen.
